വിരഹം

കാലം വിറങ്ങലിച്ചുനിന്ന ആ കടലോരഗേഹത്തിലെ ഇടനാഴിയിൽ

ദുഖം ഘനീഭവിച്ച മത്സ്യകന്യകയെപ്പോലെ അവൾ.. കൂടെ അവനും.

ദീപ്തമെങ്കിലും, നിറകണ്ണുകൾ  തപ്ത  പ്രവാഹമായ് പൂങ്കവിളിലൂടെ

തുളുമ്പി  ഒഴുകാതിരിക്കാൻ  അവൾ തുടുത്ത കീഴധരം അമർത്തി  കടിച്ചു.                                     

 ഹൃദയത്തുടിപ്പുകളുടെ പെരുമ്പറ മുഴക്കവും,  പ്രകമ്പിത  ഗാത്രത്തിലെ

ഊർജ്ജശോഷണവും  സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാനാവാതെ  അവൾ  ഉഴറി.

കടൽത്തീരത്തെ ശബ്ദവീചികളും പേറി വന്ന കുളിർ കാറ്റ് അവളുടെ

അളകങ്ങളിൽ കുസൃതി കാട്ടുമ്പോഴും, മാടിയൊതുക്കാനാവാതെ അവൾ.

അവൻ യാത്ര പറയാൻ വന്നതാണ്. കനത്ത  മൗനം വാചാലമായ നിമിഷങ്ങൾ..

ഒരു വീനസ് ശിൽപ്പം പോലെ  അവൾ. അവരുടെ സൗഹൃദം പോലെ നീലാകാശം   ഉയർന്നും താഴ്ന്നും മോഹിപ്പിക്കുന്ന അവളുടെ നിറമാറിടം തിരയടങ്ങാക്കടൽ  

ഒളി മങ്ങാത്ത ഓർമ്മകൾ മാത്രം ബാക്കിയാക്കി ഒരു തീവ്രപ്രണയം...

അവളെ ഗാഢം പുണർന്നു നെഞ്ചോടു ചേർക്കാൻ, വിതുമ്പുന്ന ചുണ്ടുകളിൽ

അമർത്തി ചുംബിക്കാൻ,ചെവിയിൽ സ്നേഹ മന്ത്രമോതാൻ അവനാശിച്ചു.

വിഷാദഛവിയാർന്ന മന്ദസ്മിതം വിടർന്നു പൊലിഞ്ഞൊരു  നിമിഷാർദ്ധം

പക്ഷെ, വലംകയ്യാൽ കവിളിലൊന്നു തലോടാൻ മാത്രമെ അവനു കഴിഞ്ഞുള്ളു.

മറുകയ്യാൽ അവളുടെ കരം ഗ്രഹിച്ചു നിർന്നിമേഷം  നോക്കി നിൽക്കുമ്പോഴും 

ഇനിയൊരു നേർക്കാഴ്ച്ച വിടരാത്ത സ്വപ്നസൂനമെന്നവരറിഞ്ഞില്ല.

                                                    ==============================

Poetry

                                                            Bereavement

In the aisle of that seaside dwelling, where time froze, losing momentum

As an embodiment of grief into a nymph stood, She...He too, closely...

She bit her flush lower lips hard; to prevent the radiant but filled eyes

From cascading, a burning stream through her florid cheeks.

She was exhausted in futile exertion, to restrain her resonant heart beats

And draining energy from the feebly trembling, tender body...

While cool breeze, ushering the seashore uproar played mischief with curls

Unable to set them right, crystallized, she stood...

He came to bid farewell..., Moments, when dense silence transformed to eloquence...

She resembled a Venus sculpture..., the blue heavens reflected their tender affection...

Her undulating prodigious breast, simulating ever enduring billows of the sea

A vehement love fascination with mere remnants of luminary reminiscences...

He craved to embrace and hold her intensely, close to heart,

To kiss passionately on lamenting lips and to whisper love chants to ears...

In a flash moment, when a melancholic smile flickered and vanished

He could just, gently fondle her cheek with his right hand

While holding her hand with the other hand and gazing each other

Never had they realized that a reunion is a never blooming dream flower.

                                            --------------------------------

Poetry

                                           കർക്കിടസ്മരണകൾ                                              .

കണ്ണിൽ തറക്കുന്ന കൂരിരുട്ടിൽ പെയ്തിറങ്ങുന്ന പേമാരിഘോഷം...

അസ്ഥി തണുപ്പിച്ചുറഞ്ഞു തുള്ളീടുന്ന കാറ്റിന്റെ  ഹുങ്കാരഘർഷം...

വ്യാളീമുഖത്തുനിന്നുദ്ഗമിക്കുന്നതീനാളങ്ങൾപോൽ കൊള്ളിയാനും

ആകാശമൊന്നായിടിഞ്ഞു വീഴും പോൽ നടുക്കുന്ന മേഘനിർഘോഷം 

മാക്കാച്ചിവൃന്ദത്തിനാക്ക്രോശവും, കർണ്ണവേധ്യംചിവീടിന്നഭംഗുരമാരവം

`കൊത്തിച്ചുടു`കെന്നു കേഴുന്ന രാപ്പക്ഷി, നായ്ക്കളിന്നോരിയിൽ

കാലന്റെയാഗമം,തൊടിയിലെന്തൊക്കെയോ വീഴുന്ന ശബ്ദവും

കേട്ടിട്ടുറക്കം വരാതെമറ്റമ്മയോടൊട്ടിക്കിടന്ന രജനികൾ മാഞ്ഞു പോയ്.

കർക്കട സംക്രാന്തിയന്തിക്കു മുത്തശ്ശി പൊട്ടക്കലത്തിലെൻ 

തറവാട്ടുവീടിന്റെയഷ്ടകോണും തൂത്തു വാരിയ  മാലിന്യമൊക്കെ നിക്ഷേപിച്ചതിന്മീതെയോരിലച്ചീന്തിൽ വെളിച്ചെണ്ണ താളിച്ചു

 മഞ്ഞളുമുപ്പും കുഴച്ചു പുരട്ടിയുരുട്ടിയ ചോറുരുളക്കു മേൽ

പൊട്ടിയും ചീറ്റിയുമേറെ പിറുപിറുക്കുന്നപോലാളുന്നൊരൊറ്റ  കരിന്തിരി വെട്ടത്തിൽ വീടിന്നു മൂന്നു വലംവച്ചു കുട്ടികൾക്കൊപ്പം  ദിഗന്തങ്ങൾ ഞെട്ടുമാറുച്ചത്തിൽ വായ്ത്താരിയിട്ടാർത്തലക്കുന്നു                

`ചേട്ടേം മക്കളും പോ പോ ....ശീപോതീം മക്കളും വാ വാ....`  

ഭൂതത്തെയാരോ കുടത്തിലടച്ചപോൽ തറവാടിനൂനം വരുത്തുന്ന ചേട്ടയെ  പൊട്ടക്കലത്തിലാവാഹിച്ചു ദൂരത്തു കാട്ടിലോ, തോട്ടിലോ  നട  തള്ളിടുമ്പൊഴാ പൊട്ടക്കലത്തിനെ കല്ലെറിഞ്ഞും വേലിപ്പത്തലാൽ നിർദ്ദയം   തല്ലിത്തകർത്തും മദിക്കുന്നൊരെൻബാല്യമെന്നിനി കാണുവാൻ?

സന്ധ്യക്കു നിലവിളക്കിൻ സ്വർണ്ണദീപ്തിയിലുമ്മറക്കോലായിലെല്ലാവരും

 ചേർന്നു   ചേട്ടകൾ പോയിട്ടു ശീപോതി വന്ന സന്തോഷത്തിലുച്ചത്തിൽ 

രാമസങ്കീർത്തനംപാടവെ... ദൂരത്തു തോട്ടിറമ്പിൽ രോദനങ്ങൾ, മുരൾച്ചകൾ  ആക്രോശമോരിയിട്ടോടുന്ന ശബ്ദപ്പെരുമയിലാരോ തെളിയിച്ച ഞെക്കുവിളക്കിൻ  പ്രകാശത്തിലങ്ങിങ്ങു രൗദ്രം തിളക്കുന്ന കണ്ണുകൾ...

 മാടനോ, മറുതയോ, കാളിയോ, കൂളിയൊ, രക്തമൂറ്റിക്കുടിക്കുന്ന 

ചാമുണ്ഠിയോ, നിഷ്ക്കാസനം ചെയ്ത ദേഷ്യം പ്രതികാരജ്വാലയാക്കി കൊല്ലുവാനാഞ്ഞ ചേട്ടയോ...പെയ്തിറങ്ങും മഹാമാരിയെക്കൂസാതെ അഗ്നിസ്ഫുലിംഗങ്ങൾ നാലു പാടും മിന്നാമിന്നിയായ്  വാരിയെറിയുന്ന

 പ്രേ തപ്പിശാശുക്കളെന്നിലെ  ധൈര്യമൂറ്റിക്കുടിക്കുമ്പ ഴെന്നമ്മയോടൊട്ടി -നിന്നർജുനപ്പത്തു ജപിച്ചു കരച്ചിലടക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടേവം        

പുതപ്പിന്നടിയിലൊളിക്കുന്നൊരെൻ ബാല്യമെന്നോ കൊഴിഞ്ഞുപോ യ്       

കർക്കടം ദുർഘടം,പഞ്ഞമാസം,കള്ളക്കർക്കടമെന്നുള്ള ദുഷ്പ്പേരുകൾ മാറ്റി

ദിവ്യമാം രാമായണമാസമെന്നുള്ള പുണ്യനാമത്തിലുണർന്നു വിരാജിപ്പൂ.

                                 ========================